- solğun
- sif.1. Rəngi qaçmış, rəngi solmuş, soluq. Solğun çöhrə. – <Ovçunun> solğun dodaqları əsir, bir-birindən xeyli aralı olan qövsəbənzər qaşları çatılmışdı. M. Rz.. <Mahmudun> solğun sifəti qızarmışdı. S. Vəliyev. // Təravəti getmiş, təravətini itirmiş, solmuş, saralmış, ölgün. Solğun çiçək. Solğun yarpaq. // məc. Pəjmürdə, tutqun, pərişan, dilxor. <Gülüş:> Sevil, nə üçün belə solğunsan, yoxsa bir yerin ağrıyır? C. C..2. Rəngi yaxşı bilinməyən, parıltısı nəzəri cəlb etməyən, ölgün. Solğun parça. Solğun pərdə. – <Hacı Qara:> Rus malı alıram, solğun z. çıxır, qızılbaş malı alıram, çürük çıxır. Ə. H.. // Ağarmış, bozarmış, rəngi getmiş. Orada-burada solğun paltarlı qocalar və arvadlar gözə çarpırdı. Ç.. Kosa iki əli ilə öz başına bərk bir qapaz vurdu. Onun solğun kepkasının burnu öz burnu ilə qoşalaşdı. S. R.. // Parıltısız, tutqun, işığı zəifləmiş, ölgün. Solğun şəfəq. Solğun işıq. – Bəzən də göyləri gəzən solğun ay; Yarıb buludları hücuma çıxır. S. V.. Günəş solğun, üfüq də tutulmuş kimi dərdə; Orda sarı buludlar sallanır pərdə-pərdə. M. Müş..3. məc. Dili, üslubu təsirli, ifadəli olmayan; çox zəif. Solğun tərcümə. Əsərin solğun dili var.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.